BLOGME TENDAL CLXI: Tendal cortina

Como velo? Se vemos de aquí para alá, a tea leve e branca encima das macetas sería a roupa tendida e as outras as cortinas. Curioso xeito de preservar a intimidade usando roupa para cubrir.

Pero só queren airear a casa. Non queren ver que hai fóra. Non interesa, por iso tapan a visión. E, xa que logo… para onde miran cando queren mirar lonxe? Para onde miran cando queren mirar fóra? Miran?

BLOGME TENDAL CLX: Tendedeiro bailador

Esta roupa quere que a vista xente coma vento. Se o vento fose xente… sería unha orquestra de saxos, trombóns e clarinetes tocando música bailable e canalla, cálida. Vento ligón e bailador que saca a todas as roupas a un tempo e fainas voar ó ritmo da música que el canta e toda saia é vaporosa, e todo peito é cinguido e aberto e todo o tendal convértese nun salón de baile ó aire libre, alegre e rideiro, despreocupado e confiado.

É risa de cores, descarada e atrevida. Se cando o ves non bailas é porque non queres. Por medo. Sempre deron medo as mulleres de alegría insolente e descarada. Porque a alegría é libre e contaxiosa. Alegría e liberdade e contaxiosa son palabras femininas. Medo é masculina.

Chamei polo telefoniño e pedinlle un baile. Non puiden evitalo.

BLOGME TENDAL CLIX: Tendedeiro namorado

A escena do balcón, pero en paredes debaixo da xanela. Dous tendais namorando nun diálogo calado. Un é tímido e escoita o que o outro fala. A xanela exerce de celestina deste amor no que os namorados quererían estenderse ata o infinito para, aínda que só fose, tocarse cas pinzas… prestos para o amor están, espidos en metal e cemento, en vidro e madeira

BLOGME TENDAL CLVII: Tendedeiro mínimo

Si, xa, pero… como raio fixeron para poñer esa roupa aí?

BLOGME TENDAL CLVII: Tendal xubilado

Velaquí están, como no verso de Celso Emilio Ferreiro: “Agora tomo o sol, pero ata agora…”

…agora esta roupa de xubilado laboral e, case seguro prexubilado vital, está a tomar o sol, mirando os montes, outeiros, cochos, cerros, cotos, tesos, touticeiras, penedos, penelas, poios, rocha, moreas, cheas, mandas, ermos….. a quen sempre tratou polo nome, de ti, e aínda trata.

Agora chámaos polo nome na distancia de quen ve canto mundo sempre houbo e que pouco percorrido lle queda. Xa só pode camiñalos ca vista e a lembranza dos camiños paso por paso, croio por croio.

A roupa, coma as árbores, á capricho do vento, pólas e mangas e follas e lapelas por igual ó abano do vento, ó ventimperio que trae e leva, que trouxo e vai levar. Nin o aire nin a roupa nin as árbores son as mesmas.

Se cadra estou eu trabucado. Quen mirará a quen? A roupa ó monte ou o monte á roupa?

BLOGME TENDAL CLVI: Tendal de castigo

Que mal fixo para que o teñan pendurado dunha orella só ? Esa collida é de castigo, cando fas unha falcatruada e, cos nervios fóra de todo control, apáñante pola orella e lévante camiñando nas punteiras, por alto que sexas, desexando chegar canto antes a onde sexa que te leven e que te liberen a orella.

Pero non só está castigado o oso (pardo), hai roupa castigada: ese xeito de colgar o pantalón, e o pantalón pequeno e a prenda vermella e a prenda rosa, cunha pinza só, que parece posta con agresividade, e as outras pezas, engurradas, sen tomarse a molestia de estendelas (xusto a palabra portuguesa para isto: o estendal) cando todo o mundo sabe que a roupa ben estendida mellor seca e mellor se plancha

Coitado do oso, por mal que fixera, ben merecía, cando menos, outra pinza na outra orella. Cando é equilibrado, o castigo non doe tanto.

BLOGME TENDAL CLV: Tendal de broker

Estas mochilas impermeables, son para que o de fóra non entre ou para que o de dentro non saia?

Está ben ter dúas mochilas para a mesma criatura, para alternar. Xa se sabe que  a nocilla ten unha tendencia innata a ir por fóra, e a froita a espachurrarse e botar o zume por adiantado. E para aproveitar o zume, mellor ter a mochila limpa, así podes beber o que non chuparan as libretas e lápices, e lamber a nocilla. (Algo disto debe a saber a nai que usa bolsa ríxida lavable)

Ese momento impagable de sacar as libretas na escola e amosar nelas o adianto da merenda. Que agora non sei, pero antes limpabamos ca manga do xerxei. Durante as clases antes do recreo vas tecendo estratexias para ver que merenda che interesa e canto podes negociar ca túa. A quen entras primeiro e quen tes evitar que te entre. Así o recreo convértese nunha bolsa de valores en pequeno e as criaturas en brokers en prácticas.

Hai lobbies, sociedades e grupos solidarios con funcionamentos particulares. E tamén esa xente que come a súa merenda en soedade e non admiten a máis mínima especulación nin negociación nin diálogo. Intolerantes!